Η βλακεία της ειλικρίνειας - Part IΙ

Η βραδυά τους συνεχίστηκε σε όμορφο κλίμα, ενώ κατά διαστήματα υπήρξαν και οι απαραίτητες ερωτήσεις της ελπίδας για να καταλάβει (όσο αυτό ήταν δυνατόν) την υπάρχουσα κατάσταση. Το τέλος της βραδυάς θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερο και για τους δύο, αλλά ο γιάννης δεν ήταν ακόμα στην ψυχολογική βάση που ήθελε για να κάνει το κάτι παραπάνω.

Οι μέρες που κύλησαν τους έφεραν ακόμα πιο κοντά, με τα διάφορα πολύωρα τηλεφωνήματα και τις τακτικές τους εξόδους. Μετά απο λίγο καιρό είχαν καταλάβει ότι σε μεγάλο βαθμό και σε πολλά σημεία συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο. Η ερωτική τους ένωση ήτανε αναπόφεκτη. Το δεσιμό τους ακόμα πιο μεγάλο. Είχανε αφήσει τα πάντα στο παρελθόν και ζούσανε το παρόν με τόση ένταση και αγωνία σαν να είχε ημερομηνία λήξεως και θέλανε να ζήσουνε όσα περισσότερο μπορούσανε πριν τη λήξη.

Η ενωσή τους είχε ανοίξει νέους δρόμους και καινούριες παρέες δημιουργήθηκαν απο την ένωση ατόμων απο τις δύο άκρες. Δεσμοί δημιουργήθηκαν στις νέες αυτές παρέες και φυσικά την τιμητική τους είχε πάντα το ζευγάρι του γιάννη και της ελπίδας που ένωσαν αρκετό κόσμο (φιλικά ή ερωτικά). Ο καιρός περνούσε σε μια απλή ήρεμη κατάσταση που ευχαριστούσε σχεδόν τους πάντες.

Η τρικυμία όμως δεν θα αργούσε να έρθει. Όπως και έγινε. Με κεντρικό πρόσωπο φυσικά την ειρήνη και αφορμή τα γενέθλια της μαρίας. Είχανε μαζευτέι όλοι στο σπίτι της μαρίας και μετά την τούρτα και τα σχετικά είχε κανονιστεί παρτάκυ σε γνωστό μπαράκι. Τα πρώτα σύνεφα φάνηκαν λίγο πρίν το κόψιμο της τούρτας, όταν ούτε λίγο ούτε πολύ η ειρήνη ψιθύρισε στον γιάννη ότι εκείνο το βράδυ θα βρεθούνε στο κρεβάτι ότι και αν γινότανε. Ο γιάννης φυσικά δεν έδωσε σημασία, αν και η αλήθεια είναι οτι ταράχτηκε αρκετά. Ο χρόνος όπως λένε γιατρεύει τα πάντα αλλά 2 μήνες μόνο δεν ήτανε αρκετοί για να τον γιατρέψουν.

Έπρεπε να βρεί τρόπο να θωρακίσει τον εαυτό του απο πιθανή επίθεση της ειρήνης και συγχρόνως να καλύψει το έδαφος ώστε να μην χαλάσει την βραδυά του με την ελπίδα. Όσο και να πόναγε ακόμα για την ειρήνη δεν υπήρχε περίπτωση να πληγώσει την ελπίδα, ήτανε άλλωστε τρόπος ζωής του γιάννη και όχι απλά μια ακόμα θεωρία, που ακούγεται τόσο τετριμμένη. Το να προστατέψει όμως το ταίρι του ήτανε το πιο δύσκολο, γιατί απλά δεν μπορούσε να πεί ψέματα. Έπρεπε να πεί την αλήθεια ή να την γαργάρα. Αν δεν έλεγε τίποτα όμως ίσως τα γεγονότα να τον έφερναν αντιμέτωπο με πιθανή σκέψη της ελπίδας ότι ήθελε κάτι να κρύψει εσκεμμένα.

Άρχησε να εκνευρίζεται, ποτέ δεν γούσταρε τέτοια μπλεξίματα. Πάντα έλεγε ότι η ζωή είναι αρκετά απλή, αρκεί να το θέλουμε. Η διάφορες σκέψεις αδυσώπητα κατάπιανε τον χρόνο και πρίν καλά καλά το καταλάβει είχανε βρεθεί στο μπαράκι, το κέφι στα ουράνια, τα ποτά να καταναλώνονται σε μεγάλες ποσότητες, ο χορός να έχει ανεβάσει το κέφι ακόμα πιο ψηλά και να βρίσκεται να χαζεύει την ελπίδα η οποία έδινε μαθήματα τσιφτετελιού.

Την ίδια όμως στιγμή κάποιος άλλος ετοίμαζε την επιθεσή του, η μπόρα ήτανε πολύ κοντά για να την αποφύγει.